حرف های نشدنی بلد نیست بزند و مسئولیتی را هم قبول نمی کند که در انجام آن موثر نباشد؛ حسین مصطفی زاده، رئیس اتحادیه صنف تولیدکنندگان و فروشندگان لوازم ایمنی و آتش نشانی تهران، چیزی حدود ۷ سال، مسئولیت اتحادیه خود را بر عهده داشته و حالا با عنوان خزانه دار در ترکیب جدید هیات رئیسه اتاق اصناف تهران، قرار گرفته است. خودش می گوید یا مسئولیتی را قبول نمی کند یا اگر قبول کرد، پای کار می ایستد و تا وقتی در اتاق اصناف تهران می ماند که به درد اتاق بخورد و هر روزی که بداند ماندنش تاثیری ندارد، مسئولیت را ترک می کند. او سعی دارد پاسخ اعتماد روسای اتحادیه ها را که به گفته خودش، مدیران رایگان مملکت هستند، داده و خدمتگزار جامعه صنفی باشد. با این عضو هیات رئیسه اتاق اصناف تهران به گفتگو نشستیم:
- هفتم مهر ماه روز ملی آتش نشانی و ایمنی است و بی شک تجهیزات و لوازم آتش نشانی، جزو مهم ترین و محوری ترین مباحثی که به روز و مجهز بودن آن در حفظ امنیت شهر و همه شهروندان آن نقش موثری را ایفا می کند؛ به عنوان رئیس اتحادیه تولیدکنندگان و فروشندگان لوازم ایمنی و آتش نشانی تهران، وضعیت فعلی تجهیزات را چگونه ارزیابی می کنید؟
روز ملی آتش نشانی و ایمنی را به همه دست اندرکاران این حوزه تبریک می گویم که این دوستان قهرمانان واقعی شهر هستند و ما به آن ها افتخار می کنیم. امیدورام که ما قدردان عزیزانی باشیم که برای حفظ جان شهروندان، جان خود را فدا کرده اند؛ خداوند روح بزرگ شهدای عالی قدر این صنف و یگان امداد و امنیت را رحمت کند و به نیروهایمان توان و سلامت عطا کند که با حضور و وجودشان آرامش خاصی در همه اقشار و سنین به وجود می آورند.
در بحث تجهیزات باید گفت که اتفاقات خوبی در این حوزه رخ داده و نسبت به گذشته شاهد پیشرفت های چشمگیری بوده ایم. در صنف لوازم ایمنی و آتش نشانی، کالاهایی تولید می شود که با کالاهای اروپایی و کشورهایی که در این حوزه حرفی برای گفتن دارند، رقابت می کنند. با این حال در حوزه واردات از نظر تامین ارز، ثبت سفارش و مواردی از این دست با مشکلاتی مواجه هستیم. اما تمامی تحریم ها هم منجر به این شده که تولیدکنندگان به استقلال دست یابند هرچند تکنولوژی و امکانات تولید برخی کالاها به ویژه در حوزه دیجیتالی و فناوری اطلاعات را هنوز نداشته و وابسته هستیم که باید مسئولین در این حوزه توجه بیشتری به مباحث ایمنی و آتش نشانی داشته باشند چراکه اگر متوجه اهمیت آن نشویم، حوادث رخ داده می توانند جبران ناپذیر باشند.
- یکی از موارد استفاده لوازم ایمنی در ساختمان سازی است که به نظر با سخت گیری هایی که در سال های آخر وجود داشته این بحث بیشتر از پیش، مورد توجه قرار گرفته.
سازمان آتش نشانی دستورالعمل های ویژه ای برای سیستم های اعلام و اطفای حریق به ویژه در ساختمان های بلندمرتبه، تعیین کرده و قبل از گرفتن پایان کار تمام این موضوعات باید به تایید سازمان آتش نشان برسد. حتی مانور هم برگزار شده و به صورت عملیاتی بررسی کرده و بعد از اینکه تمام ایرادات رفع شد، تایید می دهند و سازمان آتش نشانی در این حوزه با قوانین سخت گیرانه ای وارد عمل شده.
- ساختمان های ناایمنی در تهران وجود دارند به ویژه در بافت های فرسوده و بافت ناایمن بازار که در صورت بروز حادثه حتی خدمات آتش نشانی قادر به امدادرسانی هم نخواهد بود برای این بافت های در معرض آسیب چه باید کرد؟
متاسفانه در مواردی تا اتفاقی رخ ندهد دست به کار نمی شویم؛ بازار تهران از تراکم بالایی برخوردار است و قطعا از نگاه اصناف و هیات امنای بازار و مسئولین دور نمانده اما به عقیده من باید تمرکز بیشتری بر جاهایی که ازدحام جمعیت دارند، صورت بگیرد و این اتفاقات و آتش سوزی ها واقعی هستند و می توانیم با اقداماتی آن ها را کم کرده یا ضریب و درصد صدمه را پایین تر بیاوریم.
- آیا پیشرفت تجهیزات آتش نشانی از یک برهه ای، در کم شدن خسارات تاثر داشته است؟
صد در صد؛ شما حساب کنید سیستم اطفا حریق که نسبت به صدمه آتش سوزی در ساختمان بسیار ناچیز خواهد بود، می توان مانع بروز حادثه شد.
- شما به تازگی در هیات رئیسه اتاق اصناف تهران، چه ضرورتی احساس کرده و هدف از این حضور را چه می دانید و چه برنامه هایی دارید؟
من حرف های نشدنی بلد نیستم بزنم و مسئولیتی را هم قبول نمی کنم که در انجام آن موثر نباشم؛ در واقع یا مسئولیتی را قبول نمی کنم یا اگر بپذیرم، پای کار می ایستم و تا وقتی در اتاق اصناف تهران می مانم که به درد اتاق بخورم و هر روزی که بدانم ماندنم تاثیری ندارد، مسئولیت را ترک می کنم. باید پاسخ اعتماد روسای اتحادیه ها که مدیران رایگان مملکت هستند و بی مزد و منت به مردم خدمت می کنند را داد و خدمتگزار جامعه صنفی بود.
- اهمیت اصناف در ذهن شما چه میزان و در چه جایگاهی است؟
کشور ما سه میلیون و پانصد هزار واحد صنفی دارد که هر کدام چند کارگر داشته و با احتساب خانواده ها و همه افراد مرتبط، با قشری بیش از ۳۰ میلیون نفر مواجه خواهیم بود.
به همین دلیل این بزرگترین تشکل بخش خصوصی را نباید دست کم بگیریم و باید کمک کنیم اتفاقات بزرگ رقم خورده و به تمام آنچه در قالب رویا و آرمان در اذهان وجود دارد، جامه عمل بپوشانیم و تحقق بخشیم.
ما؛ ما که می گویم یعنی همه ما با هم می توانیم با استفاه از پتانسیل و ظرفیتی که داریم، با کمک هیات رئیسه و کمک تک تک اتحادیه ها، بزرگترین کارها را در کشور انجام دهیم؛ کاری وجود ندارد که بتوان کرد و ما نتوانیم در اصناف انجامش دهیم.
