پایگاه اطلاع‌رسانی اتاق اصناف تهران؛ یک صندلی شکسته که ابر و فنرش از بین رفته و راننده مسن با بالش و یا تخته پاره ای آن را طناب‌‌پیچ کرده. می‌پرسی چرا روکش صندلی را نمی‌دهد عوض کنند و دلیلش خیلی ساده است؛ چون پول ندارد.
این روزها دیگر خرید تشک و روکش صندلی در اولویت‌های هزینه‌کرد زندگی مردم جایی ندارد به این دلیل که آنقدر هزینه‌ها بالا رفته که فرد اگر نیازهای روزمره زندگی خود و خانواده‌اش را تامین کند، هنر کرده است!
مشکل صنف تشکدوزان و صندلی سازان خودرو، مشکل همه اصناف است؛ مالیات، بیمه، مواد اولیه، گردش مالی که هر کدام زمینه های جدایی برای بحث و بررسی دارد. با این حال سهراب برجی، رئیس اتحادیه صنف تشکدوران و صندلی سازان خودروی تهران در گفت وگویی که با پایگاه اطلاع‌رسانی اتاق اصناف تهران، داشته برخی از این مباحث را باز کرده و با آنچه از زندگی شهروندان عادی جامعه به تصویر کشیده، مشکلات را ملموس‌تر کرده است.
مشکل مالیات و بی‌ثباتی قیمت‌ها
رئیس اتحادیه صنف تشکدوزان و صندلی سازان خودروی تهران، می‌گوید که در حال حاضر، مالیات ها بدل به چالشی جدی برای صنف شده‌اند؛ مالیات‌ها را ناعادلانه می‌گیرند و خیلی از اعضا نگران این هستند که سال آینده چه اتفاق قرار است رخ دهد!
به گفته سهراب برجی، مالیات‌ها بسیار بیشتر از آنچه باید، دریافت می‌شوند؛ ضمن اینکه از یکسری اصناف و اعضاء بیشتر هم می‌گیرند و هیچ مسئولی هم به این موضوع اهمیت نمی‌دهد! بی ثباتی مواد اولیه هم از دیگر مشکلات است. برجی توضیح می‌دهد: الان یک روکش در مغازه دارم، مامور تعزیرات می‌آید، می گوید این کالا قیمت ندارد ما می گوییم مثال یک میلیون و فردا با یک میلیون هم نمی‌توانم مواد اولیه را بخرم!
آنقدر گرفتاری هست که نوبت به روکش خودرو نمی‌رسد
از او می‌پرسیم، رونق صنف چطور است و برجی توضیح می‌دهد که الان هزینه ها اینقدر بالا رفته که دیگر تشک و روکش خودرو برای مردم اولویت نیست. او می‌گوید: «شما اینقدر در زندگی دغدغه دارید که گوشت بگیرم، مرغ بگیرم، لباس بچه بگیرم، هزینه روزانه را تامین کنم و خیلی موارد دیگر و اصلا یادتان نمی ماند که بروید برای اتومبیلتان یک دست روکش بگیرید!»
او مشاهدات خود از زندگی روزمره مردم که به صنفش ارتباط پیدا می‌کند را اینطور توضیح می‌دهد: «گاهی در خیابان با تاکسی تردد می کنم، می بینم یک صندلی شکسته یا ابر و فنرش از بین رفته، بالشی تخته ای چیزی گذاشته و با طناب آن را بسته‌اند؛ می گویم حاجی چرا این را درستش نمی کنی و او جواب می‌دهد که پول ندارم و با این وضع هم در اولویتش قرار ندارد.»
نه واردات خودرو داریم نه تولیداتی که صنف ما رونق بگیرد
بخش دیگری از مشکلات صنف از زبان رئیس اتحادیه صنف تشکدوزان و صندلی سازان خودروی تهران، این است که «ما خودروهای جدید نداریم و خودروسازان هم اینقدر ماشین بیرون نمی‌دهند. نه واردات خودرو داریم نه تولیداتی که صنف ما رونق بگیرد.»
برجی ادامه می‌دهد: «با این رکود و این سیستم مالیاتی، چالش‌های ما تمامی ندارد.» او توضیح می‌دهد: در دریافت مالیات، گردش مالی را نگاه می کنند و اصلا با سود کاری ندارند؛ شما ببنید یک دست روکش زمانی ۳۵ و ۴۰ هزار تومان بود و ۵ هزار تومان سود داشت الان یک میلیون تومان است و سی هزار تومان سود دارد؛ ولی رقم بالاست و کاری از دستمان برنمی‌آید و فقط باید بنشینیم و نگاه کنیم ببینیم چه اتفاقی می‌افتد!
ما آلوده این صنفیم و هیچ کار دیگری نمی‌توانیم کنیم!
رئیس اتحادیه صنف تشکدوزان و صندلی سازان خودرو تهران، می‌گوید: ماها آلوده این کار شدیم؛ مغازه من در خیابان ملت است من نمی‌توانم آنجا کفش بفروشم و با همکارانم با سیلی صورت خود را سرخ می کنیم!
بدون حمایت دولت!
برجی می‌گوید: ما پتانسیل صادرات داریم. صنفی که یک روز همه چیزش وارداتی بود الان همه چیزش تولید داخل است اما بدون حمایت دولت.
رئیس اتحادیه صنف تشکدوزان و صندلی سازان خودرو تهران می‌گوید: بی درایتی است کسانی که آمده اند و در راس کارند از مسئولان صنعت و معدن گرفته تا باقی، نه آشنایی با بازار تولید دارند، نه با بنگاههای کوچک!
به گفته او: مویرگ اقتصادی در تمام دنیا بنگاه های کوچک هستند. یک کارخانه با دبدبه و کبکبه پارچه درست می کند؛ مرکز مصرف آن پارچه، اصناف هستند، خیاط‌ها یک آپارتمان قدیمی می گیرند آنجا شروع میکنند پوشاک ورزشی و بچه تولید میکنند اگر اینها کار نکنند کارخانه می‌خواهد چه کار کند؛ پس باید اهمیت داده شود به این بنگاههای کوچک.
